Ik herinner me dat we terugkwamen van onze eerste reis ooit, toen nog met zijn tweëen. Bijna een half jaar hadden we met alleen een backpack op onze rug rondgelopen in het verre Oosten, een reis door Thailand, Australië en Nieuw-Zeeland. Drie dagen voordat Jolkes zusje zou trouwen, vlogen we terug naar Nederland. De familie vond dat wel een riskante keuze, want stel dat je vertraging opliep of het om andere reden niet haalde. Die zorgen wuifden we weg met de chillness van een backpacker.
Het bleek op 13 april 2010 dat een vulkaan in IJsland toch letterlijk roet in het eten wilde strooien, doordat die as en andere rotzooi de lucht in bleef blazen, en vluchten geannuleerd of omgeleid werden. Wij kwamen gelukkig op tijd in Nederland aan.
Vlak vóórdat we aan de terugreis waren begonnen, hoorden we dat de vader van Ellies plotseling maar dringend geopereerd moest worden aan zijn hart. Het eerste moment dat we hem weer zagen, was net na de operatie. Hij lag op een ziekenhuisbed aan allerlei slangen en apparaten. Dit was niet het weerzien zoals we ons hadden voorgesteld, maar het ging goed met hem en de operatie was geslaagd. Hij barstte echter in tranen uit en zei snikkend tegen een verpleegster die naast zijn bed stond: “Dit is mijn dochter, die ik een half jaar lang niet heb gezien.” Ik gaf hem een knuffel. De verpleegster wierp me een verontwaardigde blik toe.“Wat een onsympathiek kind,” dacht ze waarschijnlijk. Ik voelde niet de noodzaak om iets uit te leggen. Niets is wat het lijkt.
Reizen met kids is ook niet wat het lijkt. De slechtste voorbereiding op een reis met kinderen is om te denken dat je dan ineens wél tijd hebt om te ontspannen. Op reis gaat het op veel momenten juist nog intensiever zijn dan thuis. Je moet achter ze aan rennen op de camping of op het strand, ze constant in de gaten houden. Je moet ze insmeren met zonnebrandcrème. Je moet meer moeite doen ze gezond te laten eten of op onmogelijke plekken luiers verschonen (achterin een jeep op safari, op een speedboot midden op de wilde zee, op de rug van een kameel in de Sahara.) Om nog niet te beginnen over het in slaap krijgen van je kind in een vreemde kamer of een vreemd bed. Maar in feite ben je thuis net zo goed druk met de kids.
Kinderen zijn geen beperking. Je moet alleen leren hoe je ze meeneemt in het leven dat je wilt leiden.
De details van elke dag lijken je op het moment zelf soms weinig vreugde te brengen. Maar op een of andere manier doen ze dat toch. Dat noemt schrijfster Gretchen Rubin fog happiness. De roze wolk waarop je zat toen je kids geboren werden, is niet altijd roze. Het helpt soms als je je verwachting bijstelt, zonder dat je daarmee direct je idealen en dromen laat varen. Kinderen zijn geen beperking. Je moet alleen leren hoe je ze meeneemt in het leven dat je wilt leiden. Dat kost bloed, zweet en tranen. Maar het is de moeite waard.
Het is als bergbeklimmen. Op het moment dat je beneden staat, kijk je uit naar het moment dat je bovenop staat. Maar terwijl je loopt, zakt het enthousiasme af en toe in je schoenen. Het is zwaar, het kost moeite, je bent er nog lang niet, het lijkt niet meer zo leuk als aan het begin. Maar toch ga je door, je wilt de top bereiken. Op het moment dat je daar staat, het machtige uitzicht, de wereld aan je voeten, ben je trots als een pauw en dat maakt de ervaring zo bizar veel mooier.
Zorg ervoor dat je wereld met kids niet steeds kleiner wordt, maar daag jezelf uit om te groeien.
Zó is het ook als je met kids reist. Bij vlagen vraag je je af waarom je het doet. Maar als de mist even optrekt, zie je de vergezichten die je alleen ziet dankzij jullie inspanning en doorzettingsvermogen. Het is de fun van groeien. We worden gelukkiger als we groeien, als onze wereld groter wordt. Zorg ervoor dat je wereld met kids niet steeds kleiner wordt, maar daag jezelf uit om te groeien, om moeite te doen, zodat je op hoge bergtoppen staat, samen, als gezin, en kunt zeggen: we did this! Wist je dat de Inca Trail in Peru, naar de Machu Picchu, een veel lastigere route is dan gewoon onderlangs lopen, door de rivierbedding? De bestemming is dezelfde, waarom kozen Inca’s er dan voor een hele moeilijke route te lopen? Omdat je de finish veel meer waardeert als je er heel erg veel moeite voor hebt gedaan.
We verwachten van onszelf dat reizen met kinderen gemakkelijk moet zijn. Het is leuk als dat er zo uitziet, maar het voelt niet altijd zo. Soms is de mist zo dik dat je geen hand voor ogen ziet. Maar achter de wolken schijnt altijd de zon. Je hoeft je niet altijd super te voelen, maar probeer een reis met kids te bekijken van de zonnige kant. Wees een opti-MIST! Reizen met kids is niet onmogelijk. Het is niet wat het lijkt. Het is zwaarder en het is mooier.
Een wereldberoemde schrijver (koning David heette hij) schreef: Zie je dan niet dat kinderen het mooiste zijn dat je kan overkomen? Je nageslacht is het beste wat je de wereld kunt nalaten, een epische erfenis. Als een strijder met een koker vol pijlen, zo zijn kinderen in hun jeugd. Je bent gezegend als ouders, als je kinderen hebt als pijlen. Niets kan je tegenhouden, niets kan je stoppen.
Behalve misschien een vulkaan op IJsland.
Wat moet je allemaal weten om onvergetelijke reizen te maken met je kinderen? In Het Familie Reis Handboek van Lonely Planet lees je het allemaal. Een reisgids vol praktisch advies en inspiratie voor elk soort gezin, inclusief een overzicht van fantastische reiservaringen over de hele wereld — en hoe je deze kunt plannen en er maximaal met elkaar van kunt genieten.