Waarom zoveel millennials ongelukkig zijn

Liza is een millennial, ze behoort tot de generatie die geboren is tussen eind jaren ’70 en eind jaren ’90. En ze behoort tot een subcultuur van jonge carrièremakers (of yuppies), waar een groot deel van de millennials toe behoort.

Ik heb een term bedacht voor yuppies uit de millennial-generatie – ik noem ze de GYPSYs: Generation Y Protagonists & Special Yuppies (Generatie Y Hoofdpersonen & Bijzondere Carrièretijgers). Een GYPSY is een unieke soort yuppie, iemand die gelooft dat hij of zij de hoofdpersoon speelt in een belangrijk verhaal.

Terug naar Liza. Ze geniet van haar GYPSY-leven en ze is heel blij met zichzelf. Op één ding na:

Liza is soort van ongelukkig.

Om erachter te komen waarom ze ongelukkig is, moeten we eerst bepalen wat iemand gelukkig of ongelukkig maakt. Gelukkig is dat te achterhalen met een eenvoudige formule:

Geluk = Werkelijkheid – Verwachtingen

Het is niet zo ingewikkeld – wanneer iemands leven beter verloopt dan diegene had verwacht, is hij of zij gelukkig. Als de werkelijkheid slechter blijkt te zijn dan verwacht, is hij of zij ongelukkig.

Laten we, om het verhaal wat context te geven, Liza’s ouders erbij halen:

Liza’s ouders zijn geboren in de jaren ’50 – zij zijn babyboomers. Zij zijn weer opgevoed door Liza’s grootouders, ook wel de GI-generatie of “Grootste generatie” genoemd, die opgroeiden tijdens de Grote Depressie en meevochten in de Tweede Wereldoorlog. Zij waren zéker geen GYPSYs.

Liza’s grootouders hechtten veel waarde aan economische zekerheid, en voedden haar ouders op met de overtuiging om vooral te gaan voor praktische en veilige carrières. Zij wilden dat het carrièregras van hun kinderen groener was dan dat van henzelf, en zo werden Liza’s ouders opgevoed om te gaan voor een welvarende en stabiele carrière. Zoiets als dit:

Hen werd geleerd dat niets ze kon tegenhouden om dat groene en frisse carrièregras te bereiken, maar dat ze er wel jarenlang hard voor zouden moeten werken.

Nadat pa en ma hun hippiejaren achter zich hadden gelaten, stortten ze zich dus volledig op hun carrière. En naarmate de jaren ’70 en ’80 en ’90 verstreken, brak in de wereld een tijd van ongekende economische welvaart aan. Liza’s ouders deden het daardoor nog beter dan ze hadden verwacht. Hierdoor voelden ze zich blij, dankbaar en optimistisch.

Met een positievere levenservaring dan hun ouders, voedden Liza’s ouders haar op met een algemeen gevoel van optimisme en onbegrensde mogelijkheden. En dat gold niet alleen voor Liza. Babyboomers over de hele wereld vertelden hun millennial-kids dat ze alles konden worden wat ze maar wilden, waardoor een diepe overtuiging wortelde in hun denken, zij namen een identiteit aan van ‘de hoofdpersoon zijn’.

Hierdoor kregen de GYPSYs gigantisch hoopvolle verwachtingen voor hun carrières, tot op het punt waar zij de doelen van hun ouders, een groen gazon van zekerheid en welvaart, niet meer echt goed genoeg vonden voor zichzelf. Een GYPSY-waardig gazon heeft bloemen.

Dit brengt ons tot onze eerste definitie van GYPSYs:

GYPSY’s zijn enorm ambitieus

Een GYPSY wil veel meer uit een carrière halen dan een leuk groen gazonnetje van zekerheid en welvaart. Het punt is dat een groen gazon niet echt bijzonder of uniek genoeg is voor een GYPSY. Waar babyboomers gingen voor de American Dream, gaan GYPSYs voor hun eigen, persoonlijke droom.

Cal Newport laat zien dat “follow your passion” (volg je passie) een term is die pas de laatste twintig jaar wordt gebruikt. Daarvoor gebruikt hij Google’s Ngram-viewer, een zoekmachine die in een database van miljoenen gedigitaliseerde boeken binnen een bepaald tijdsbestek allerlei termen kan zoeken. De Ngram-viewer laat ook zien dat “a secure career” (een carrière dat zekerheid biedt) uit de mode is geraakt, maar dat “a fulfilling career” (een carrière dat voldoening geeft) juist erg hip geworden is.

Natuurlijk wil een GYPSY net zo graag als zijn of haar ouders economisch welvarend zijn – ze willen alleen ook een bepaalde mate van voldoening uit hun carrière halen, iets waar hun ouders niet zoveel over nadachten.

Maar er is nog iets aan de hand. Hoewel de algemene carrièredoelstellingen van een millennial dus veel specifieker en ambitieuzer zijn geworden, heeft Liza gedurende haar jeugd nog een tweede boodschap meegekregen:

Dit lijkt me een goed moment om een tweede feit over GYPSYs vast te stellen:

GYPSY’s hebben last van waanideeën

Liza heeft geleerd dat “iedereen een prachtig carrière zal hebben, waar veel voldoening uit te halen valt, maar omdat ik zo zeldzaam en bijzonder ben, zal mijn carrière en mijn levenspad boven dat van anderen uitsteken.” Dus bovenop het feit dat een hele generatie gelooft in een bloeiend carrièrepad, gelooft iedere GYPSY dat hij of zij bestemd is voor iets nóg beters –

‍Een kleurrijke unicorn bovenop het bloeiende gazon.

Waarom is dit een illusie? Omdat als alle GYPSYs zo denken, dit lijnrecht tegenover de definitie van bijzonder staat.

‍Bijzonder | Speciaal, anders dan anderen, afwijkend van de norm, nergens mee te vergelijken

Volgens deze definitie zijn de meeste mensen niet bijzonder – anders zou “bijzonder” zijn betekenis verliezen.

Zelfs de GYPSYs die dit lezen denken: “Goed punt … maar ik ben toevallig écht een van de weinig bijzondere gevallen” – en dat is nou precies het probleem.

Een tweede GYPSY-waanidee komt aan het licht als de GYPSY zich op de arbeidsmarkt begeeft. Waar Liza’s ouders ervanuit gingen dat ze jaren hard moesten werken om uiteindelijk een stabiele carrière op te bouwen, ziet Liza een geweldige carrière als vanzelfsprekend voor een bijzonder persoon als zij. Voor haar is het meer een kwestie van keuzes maken van welke kant ze op wil gaan. Haar verwachtingen voor haar carrière ziet er ongeveer zo uit:

Helaas, het grappige aan de wereld is dat het helemaal niet zo’n gemakkelijke plek is, en het gekke aan carrières is dat ze eigenlijk best wel zwaar zijn. Uitzonderlijke carrières kosten jaren van bloed, zweet en tranen om te bouwen – zelfs degene zonder bloemen en unicorns – en zelfs de meest succesvolle mensen doen zelden iets uitzonderlijks vóór hun dertigste verjaardag.

Maar GYPSYs accepteren dat niet zomaar.

Paul Harvey, een professor en GYPSY-expert, heeft hier onderzoek naar gedaan en kwam erachter dat millennials “onrealistische verwachtingen hebben”,  “een grote weerstand hebben om kritiek (negatieve feedback) te accepteren” en “een opgeblazen zelfbeeld hebben”. Verder zegt hij: “Onvervulde verwachtingen zijn een grote bron van frustratie voor mensen die het gevoel hebben ergens recht op te hebben. Zij denken recht te hebben op een mate van respect en beloning die niet past bij hun daadwerkelijke inspanningen en vaardigheden, en dus krijgen ze wellicht niet het respect en de beloning die ze verwachten.”

Voor mensen die millennials aannemen als werknemers, adviseert Harvey om ze tijdens het sollicitatieproces het volgende te vragen: “Denk je dat jij beter bent dan jouw leeftijdsgenoten, en zo ja, waarom?” Hij zegt dat “als een kandidaat ja antwoordt op die eerste vraag, maar moeite heeft met het ‘waarom’, dat er misschien sprake is van een ‘ik-heb-er-recht-op’-probleem. Dit gevoel van ‘recht hebben op’ is vaak gebaseerd op een ongegrond gevoel van superioriteit. Ze zijn gaan geloven dat ze op een of andere manier bijzonder zijn, misschien omdat ze in hun jeugd een te hoge eigenwaarde hebben aangeleerd, zonder dat ze dit geloof kunnen onderbouwen of rechtvaardigen.”

En omdat de echte wereld kijkt naar ervaring en prestaties, bevindt Liza zich een paar jaar na haar studie hier:

Liza’s torenhoge verwachtingen gecombineerd met haar arrogantie die voortkomt uit een te hoge eigendunk, heeft zelfs haar verwachtingen voor de eerste jaren na haar studie extreem hoog gemaakt. En de realiteit blijkt enorm tegen te vallen. De uitkomst van haar realiteit minus haar verwachtingen is negatief.

En het wordt er niet beter op. Want bovenop dit alles heeft de hele generatie millennials nog een ander probleem:

GYPSY’s halen elkaar onderuit

Natuurlijk zullen sommige oud-klasgenootjes van Liza’s ouders succesvoller zijn geworden dan Liza’s ouders zelf. En hoewel ze dat misschien van sommigen nog bijhouden, zijn ze over het algemeen niet heel erg geïnteresseerd in het verloop van de carrières van anderen.

Liza wordt daarentegen dagelijks achtervolgd door een modern fenomeen: Facebook Image Crafting, op social media laten we elkaar vooral de fantastische kant van ons leven zien.

Social media creëert voor Liza een wereld waar A) alles wat iedereen doet openlijk toegankelijk en zichtbaar is, B) waarbij de meeste mensen alleen een opgedirkte versie van hun leven laten zien, en C) waarbij de mensen die het meest opscheppen over hun carrières, ook meestal degenen zijn waar hun carrières (of relaties) er het beste voor staan, terwijl mensen waar het allemaal wat minder soepeltjes verloopt, niets laten zien. Hierdoor krijgt Liza het onterechte idee dat het iedereen geweldig goed afgaat, wat alleen maar bijdraagt aan haar ellendige gevoel: